რაშია ზოგადად სპორტის სილამაზე და მიმზიდველობა? დაწვრილებით ჩამოთვლა რომ დავიწყოთ, იქნებ, გაზეთის ერთი გვერდიც არ გვეყოს, მაგრამ ვთქვათ მთავარი: იმაში, რომ ხანდახან დავითი წააქცევს გოლიათს და ასე მოხდა სერბეთისა და საქართველოს კალათბურთელთა ამასწინანდელ ისტორიულ მატჩში...

...მოხდა ის, რასაც თამაშამდე ვერავინ წარმოიდგენდა და რის გამოც მატჩის დასრულების შემდეგ, ალბათ, არაერთხელ ვიბწკინეთ სხეულის სხვადასხვა ნაწილზე, რადგან ის, რაც ბელგრადში მოხდა, ალბათ კარგა ხნის განმავლობაში გვეგონა სიზმარი და სადღაც, გულის რომელიღაც კუნჭულში ძალიან გვინდოდა, რომ ეს სიზმარი მალე არ დასრულებულიყო...

მეორე მხრივ კი გვინდოდა, ყველაფერი ეს ცხადი ყოფილიყო და მაგრად გვეამა, როცა ძლიერმა, მეტად მწარე ბწკენამაც კი არ გაფანტა რეალობა...

გადავიდეთ ფეხბურთში. საქართველოს ნაკრებს მალე არსებობის ისტორიაში უმნიშვნელოვანესი მატჩი ელის და კალათბურთელთა ამ დიდმა გმირობამ კიდევ უფრო უნდა აღანთოს ჩვენი ფეხბურთელები!..

გვესმის წნეხიც და გვესმის მისი მიმყოლი ამბებიც, მაგრამ მთლად ამის გარეშეც არ იქნება. წნეხი აქვს, ჰქონია და ექნება ყველა იმ სპორტსმენს, არ აქვს მნიშვნელობა, გუნდური თუ ინდივიდუალური სახეობის წარმომადგენელს, რომელიც, ასე თუ ისე, მნიშვნელოვანი რაღაცისთვის ემზადება, მაგრამ იმარჯვებს ის, ვინც ამ წნეხს გასახდელის რომელიღაც კუნჭულში მიაგდებს და ისე გადის მინდორზე.

ჩვენმა ფეხბურთელებმაც უნდა სძლიონ ამ წნეხს. მით უმეტეს, ისინი დაახლოებით ერთ დონეზე დგანან მომავალ მეტოქეებთან. და ვინ იტყვის, რომ საქართველოს ჩემპიონატის კალათბურთელებს არ ჰქონდათ ეს წნეხი სერბეთთან მატჩში? გასაგებია, სერბეთს არ უთამაშია უძლიერესი შემადგენლობით, მაგრამ აქამდე ჩვენს ახალგაზრდა ბიჭებს, ვთქვათ, რადულიცა და სიმონოვიჩი მხოლოდ ტელეეკრანზე ჰყავდათ ნანახი.

განა, წნეხს არ გრძნობდნენ გადამწყვეტი სროლებისას მაკფადენი, შერმადინი და ბერიშვილი? განა, დუდა არ გრძნობდა, როცა თითქმის ვერაფერი ჩააგდო და ერთ-ერთი გადამწყვეტი ბურთი ისროლა?! ეს ოხერი სპორტი და მოგება ამის გარეშე არ გამოდის!..

წნეხი იქეთ იყოს და, ერთხელაც გამოჩნდა, რამხელა მნიშვნელობა აქვს სპორტის გუნდურ სახეობებში მწვრთნელს. ასე მეგონა, ილიას ზუროსს რაღაც ჯადოსნური ჯოხი უჭირავს-მეთქი ხელში. როგორ ენდო ახალგაზრდებს, ერთ-ერთ გადამწყვეტ მომენტში როგორ დაასვენა შერმადინი და როგორ დატვირთა სრულიად გამოუცდელი ტურძილაძე, ვინც მართლა დაგლიჯა და "შერმაც" ამოასუნთქა.

...მე ბევრი რამ არ მომწონს ვლადიმირ ვაისის მუშაობაში და ბევრიც მესიმპათიურება, მაგრამ ერთი კი ცხადია: მას არ უყვარს რისკი და ისე ჩანს, წნეხს მაქსიმალურად ერიდება. ზუროსი კი მისი ანტიპოდი მწვრთნელია. ის მუდმივად რისკავს. შეიძლება, რისკავს გარემოებებისა და მეტადრე იმის გამო, რომ ჩვენი ძველი და მაგარი ბიჭების ნაწილი უკვე წავიდა კალათბურთიდან და შენგელია-ბითაძის არყოფნაში მეტი გზა არც არის, მაგრამ რისკი რისკია და ამას ნებისმიერ დროსა და სიტუაციაში გაბედვა სჭირდება.

ვაისს კი არ დასჭირდება ამდენი რისკი და თუ რატომ, ამის ახსნას ქვემოთ შევეცდები. ძველი ნათქვამია - ვინც არ რისკავს, შამპანურსაც არ სვამსო. ახლა სხვა გზა არ არის - ვაისი ვერ არის ზუროსისნაირი რისკიანი კაცი, მაგრამ შამპანური მანაც უნდა დალიოს. სხვანაირად არ გამოვა...

* * *

ძალიან, ძალიან სპეციფიკური ხალხი ვართ ქართველები. ერთი უკიდურესობიდან მეორე უკიდურესობაში გადავარდნა ძალიან სწრაფად გვჩვევია ხოლმე. ჰოდა, ამ ბოლო დროს არაერთი ისეთი გულშემატკივარი შემხვდა, თანაც ფეხბურთში კარგად ჩახედული, რომელიც მიმტკიცებდა - საქართველოს ნაკრებს ძალიან, ძალიან გაუჭირდება ბელარუსის ნაკრებთან და ფავორიტი ჩვენი მეტოქეაო. ამას ასაბუთებენ იმ მარტივი ჭეშმარიტებით, რომ ქართველი ფეხბურთელები ცოტას თამაშობენ თავიანთ უცხოურ კლუბებში.

ორი აზრი არ არსებობს - თუ ჩვენ გვინდა ევროპის ჩემპიონატის ფინალურ ეტაპზე მოხვედრა, მაშინ ნებისმიერ მოწინააღმდეგეს პატივი უნდა ვცეთ და არ უნდა დავაკნინოთ მისი შესაძლებლობები, მაგრამ ყველაფერს აქვს ზღვარი და ბელარუსის ნაკრების ფავორიტობა საქართველოსთან შეხვედრაში თითიდან გამოწოვილი ამბავი მგონია.

ასევე თითიდან გამოწოვილი მგონია ის მოსაზრებაც, თითქოს სლავებს ჩვენზე უკეთესი შემადგენლობა ჰყავდეთ და რაც შეეხება ქართველი ფეხბურთელების უთამაშებლობას, ესეც შედარებითია.

ზამთარში, დროის რაღაც მონაკვეთში, ქართველი ფეხბურთელები მაინცდამაინც ვერ იყვნენ თამაშის იშტაზე, მაგრამ მოახლოვდა თუ არა მარტი, ისინი მართლა კარგად ათამაშდნენ. ბოლო პერიოდში თითქმის ყველა ჩვენმა შემტევმა გაიტანა, გიორგი ჩაკვეტაძემ და გიორგი მერებაშვილმა საგოლე პასები გააკეთეს...

...მაგრამ რატომ მხოლოდ შემტევები? მაგალითად, საქმეს ისეთი პირი უჩანს, რომ საბოლოოდ და მყარად ჩაჯდა მოსკოვის "ლოკომოტივის" ძირითად შემადგენლობაში საბა კვირკველია. პირადად მე, ის სადღეისოდ შეუცვლელი ფეხბურთელი მგონია ეროვნული გუნდის დაცვის ცენტრში. მოკლედ, ბიჭები უმატებენ და ჩვენმა ოპტიმიზმმაც უნდა მოიმატოს.

ეგაა, 100 პროცენტით ვერავინ იტყვის, რომ ბელარუსს გავივლით. ეს ფეხბურთია და ერთ კონკრეტულ, ფინალისდარ მატჩშიც და ზოგადადაც არაერთი უფრო დიდი სენსაციაც გვინახავს, მაგრამ ფურცელზე ჩვენ ვართ ფავორიტები და ეს ფაქტია.

რა და როგორ იქნება, ამას ყველა ერთად ვნახავთ, თუმცა არც თავის მეტად მოსაწყლება და საკუთარი შანსების დაკნინება ეგების. ეს ერთი. მეორეც - ბელარუსის ნაკრები თავისი გაქანებით ის გუნდია, რომელიც ფავორიტად შეიძლება ჩაითვალოს სულ რამდენიმე ევროპულ ნაკრებთან და, საბედნიეროდ, ამ ნაკრებებში საქართველოს უპირველესი გუნდი ნამდვილად არ შედის.

მით უმეტეს, ჩვენმა ბიჭებმა თამაში დაიწყეს და ეს თამაში იმის წინაპირობაა, რომ თბილისში იოლად ვერავინ გაგვტეხავს, ვიყოთ ფრთხილები, ანგარიშიანები, მაგრამ ნურც უაზრო პანიკას ავყვებით - სულ ეს მინდოდა დამეწერა...